25-S

Miguel Alonso

Todos os demócratas de ben están (estamos) preocupados despois do ocorrido o pasado xoves 25 diante do Congreso. Como saben, un grupo de cidadáns (si, cidadáns, que a algún se lle esquece que eran iso) promoveu unha iniciativa chamada “Ocupa el Congreso”, no que decidiron rodear o Congreso para esixir un cambio democrático no país. Porén, o goberno e as forzas de seguridade recibíronnos cun efectivo policial inmenso para protexer o Congreso dos seus propios donos.

A actitude que ía ter o goberno xa se veu días antes, cando Cospedal comparou, no colmo do cinismo máis basto, a acción de rodear o Congreso dos Deputados co 23-F. Noxento, verdade? Sobre todo se un se preocupa un pouco en ver as ideoloxías tan “radicais” que despregaban a maioría dos cidadáns que participaron na manifestación. Só había que velos ofrecendo flores á policía… Un poder radical-flower-power. Eu chanceábame dicindo que, en lugar de esixir nada, podían mandar unha instancia ao Congreso, tal era a súa actitude e radicalismo.

O resto xa o saben (ou non, porque a cobertura mediática do evento foi, tamén, noxenta). Os antidisturbios  empregáronse a fondo, detendo a un montón de xente e ferindo a todo o que pasaba por diante, nunha acción completamente desproporcionada. Son terroríficas as imaxes das cargas na Estación de Atocha, mallando incluso a viaxeiros que nada tiñan que ver coa manifestación. O secretario xeral do Sindicato Unificado de Policía (SUP), Sánchez Fornet botaba máis leña ao lume falando de dar “leña e punto” contra os manifestantes. Logo rectificaría un pouco.

Ademais, un asunto de gran polémica foi que os antidisturbios non levaran a súa placa de identificación (algo obrigatorio). Noutros países, un pouquiño máis civilizados, lévana posta xa no casco ou no propio traxe, co que non poden quitala. Son bestiais as imaxes de xente esixindo as identificacións e de policías arremetendo contra eles como única resposta. Por outra banda, tamén causou unha gran conmoción ver como había axentes infiltrados entre os manifestantes e como, en ocasións, montaban directamente o barullo para xustificar as cargas. Grave, moi grave, como graves son tamén as acusacións de torturas psicolóxicas (e nalgúns casos incluso físicas) de moitos dos detidos. Algúns incluso acusan á policía de introducir pedras nas súas mochilas para poder xustificar os informes.

O goberno perdeu a oportunidade da súa vida para poder manipular ao movemento 15-M, ao que lle demostraron que a súa estratexia pacifista, e de confianza case infantil no sistema non serve de nada. Era tan sinxelo facerlles crer que algo ía cambiar… e, en lugar diso, reprimiron duramente, lembrándolle a máis de un que a policía, ao final, non protexe ao pobo, senón que protexe ao sistema. Que non o esquezan.

Tamén a propia policía perdeu unha oportunidade de ouro para mostrarse como o que deberían ser: un corpo democrático que emprega a forza mínima imprescindible cando as cousas se poñen feas. O peor vai ser que con esa actitude, aos ollos de moita xente, xustificaron accións e manifestacións máis violentas que ninguén desexa. As cousas, témome, poñeranse feas de aquí a pouco tempo. Oxalá me equivoque.