Galicia Ártabra Digital Noticias de Ferrol y la comarca de Ferrolterra.
O ciclo municipal de teatro «Ven o Venres» regresa á programación cultural do Concello de Valdoviño cunha proposta centrada en Luísa Villalta, á que neste 2024 se adicou o Día das Letras Galegas.
Vero Rilo, Nuria Vil e Mónica de Nut forman o elenco de «Indóciles», un espectáculo que aúna poesía, música e narración oral, e que o público poderá seguir este venres no auditorio da casa da cultura a partir das 20:30 h. A entrada é libre ata completar aforo, e está dirixida a persoas maiores de 12 anos.
As tres protagonistas crean en «Indóciles» un universo singular ao redor do legado de Luísa Villalta, cunha linguaxe propia coa que se propón explorar o mundo creativo dunha autora comprometida e versátil. A indocilidade, para elas, está na contundencia do sinxelo, nas palabras, nos silencios, nas presenzas, na interrelación entre as tres en escena e co público, na espectacular naturalidade do cotián e do presente. Tamén nos coidados e no activismo social.
«Que é ser indócil?» Pregúntanse para chegar a unha peza cargada de contundencia.
Mónica de Nut é a responsable musical e chega cunha proposta onde a electrónica, voz e pandeira compoñen un repertorio que navega entre a sutileza, o ruído e o silencio, creando un espazo sonoro pasado por filtros, cun traballo vocal e de bases, transmitindo o espírito de Villalta e procurando códigos propios á vez, atopando o empaste perfecto entre música, poesía e oralidade.
A poesía escénica corre da man de Nuria Vil, que decide interpelar á autora utilizando un rexistro que resulta achegado a escoita, buscando respostas e o parecer sobre o que lle está contando a Villalta, tentando traela ao escenario actual da vida.
E é Vero Rilo quen nos leva da man da narración oral, despois de revisitar toda a obra dramática e poética da autora, deixándose remover polo seu extraordinario Papagaio e fusionando á Margarida coa Ofelia e mesmo Lisis, personaxes femininos da obra de Villalta, facéndoas transitar os camiños das posibles vidas, creando unha narrativa en base á historia de vida ficcionada onde non faltará crítica, amizade, coidados e un cheiro a flores.
Cunha posta en escena sobria e contida, a sutileza dos movementos escénicos, a forza do discurso, da palabra e o son, constrúen un altar para lembrar e festexar ás vivas e ás mortas nunha eterna indocilidade.
