Galicia Ártabra Digital Noticias de Ferrol y la comarca de Ferrolterra.
José Fonte Sardiña
No curso 1974-1975 foi inaugurado o Colexio ―daquela chamado nacional― Couceiro Freijomil, ao que eu tiven a sorte de acudir como alumno de quinto, deixando así a vella Escola do Pescador, onde estudabamos os nenos dos cursos terceiro e cuarto, segregados das rapazas ―elas ían ao Agustín Tenreiro―, e que acollía tamén no mesmo centro, xa en clases mixtas, os parvuliños, que abandonaran o edificio da antiga Cátedra de Latinidade, hoxe sede da Biblioteca Municipal Poeta Ramiro Fonte, os alumnos dos oito cursos do que entón era denominada EXB (Educación Xeral Básica), que recibían antes na vila a docencia na vella Escola Agustín Tenreiro ―agás os nenos de terceiro e cuarto, que como xa se dixo estabamos no Pescador―, a carón da capela das Virtudes, e os rapaces das outras parroquias de Pontedeume e Cabanas, e mesmo algúns de Monfero, espallados en diversos edificios. Acudían, ademais, ao novo centro
colexial os mozos que estaban internos nos Moteis, que viñan de fóra e estudaban antes na Escola Fogar Princesa Sofía.
Un dos novos profesores chegados, creo que un par de anos despois, o poeta Xoán Xosé Fernández Abella, presentou no colexio en 1976 o seu primeiro libro titulado “Poemas galegos. Inquietudes, hallazgos y otros poemas”, catorce deles escritos na nosa lingua nai, que daquela estaba case por completo ausente do recentemente estreado centro educativo. O novo mestre dicía na clase cousas tan inauditas para nós nas aulas como que “a min a lingua galega / naide ma pode tirar. / Aínda que mudo ficase, / falaríaa co pensar”. O último dos seus libros, “Loanzas sentidas e outros poemas”, tiven a honra de o presentar en Pontedeume o 10 de maio do ano 2019, inaugurando así os actos da Semana das Letras Galegas daquel ano.
Él foi o que lle puxo letra ao himno do colexio, na que nos transmitía a fermosa lección de que tiñamos que ser compañeiros sempre e camiñar por vieiros de nobreza e bondade; tamén nos animaba a escoitar as verbas santas do amor e da xustiza, e a levar nos corazóns a arela de que o amor fose o latexar da nosa vida.
A música foi cousa doutra magnífica profesora, tamén mestra miña, María Lamas Vázquez, unha eumesa de toda a vida que, ademais de impartir as súas clases, se encargaba de dirixir o coro do colexio, que cantou o himno en público por primeira vez en 1977. Tivo a xentileza de mandarme a partitura que para min é unha verdadeira xoia que quero compartir con vós.
Leución a máis fermosa
é ista: compañeiros
ser sempre, por vieiros
de nobreza e bondá.
Couceiro Freixomil,
cando te abandoemos,
xamais esquenceremos
os lazos da amistá.
Ouvir as verbas santas
do amor e da xusticia,
que son forza e ledicia
do corazón humán.
Couceiro Freixomil,
cando te abandoemos,
xamais esquenceremos
os lazos da amistá.
