Quén marca a prioridade?

Juan Ángel Sanz Aneiros

Ante a lectura do artigo do 24 de agosto de 2019,en Galicia Ártabra, asinado pola asociación cultural Ferrolterra Antiga: “ Non, non é prioritario”, non poido senon que expresar a miña pena ante a cerrazón patrimonial, que parece existir de por sempre na nosa cidade.

Causame unha profunda dor, como o patrimonio, convertese nunha mera moeda de cambio, para os intereses dun colectivo, sexa o que sexa, no que moitas veces parece estar por encima de todo a política ou o minuto de gloria, en vez de outra clase de criterios de tipo máis técnico, ou simplemente de oportunidade.  Calquer actuación que se pretenda facer sobre o noso patrimonio, debería concebirse nun marco complementario, no que as actuacións non quedasen como meras illas, sen conexión e servisen para complementar un abano de realidades, que permitise presentar unha mellor imaxe da nosa urbe.

A recuperación das baterias de costa, baixo un bon criterio patrimonial, axudaría a complementar a visión do patrimonio militar existente no Ferrol, proxectandoo fora do enclave urban, e conectandoo con outras extructuras coma o Castelo de San Felipe. Dando unha mellor imaxen en conxunto di sua magnitude. Co cal creo que si tendría unha prioridade a remarcar na actuación que calquer corporación tería que facer sobre Ferrol.

Isto non estriba, a que debamos olvidarnos de outros bens, a protexer pero eu iría mais ala, non so a casa natal de Carballo Calero, que de por si, quedaría orfa, senon de unha vez por todas apostar por unha posta en valoración da sua traxectoria e a sua obra, pero quen di o vello profesor, di tamen dá de Torrente Ballester, no eido literio ou Concepción Arenal na loita polo dereito da muller, ou Canalejas no político entre outros.

E triste que haxa moi poucos restos do paso dos persoeiros nados nas nosas ruas, a diferencia de outras urbes coma A Coruña, onde teñen a suas casas museo o as suas fundacións. Non sexamos rañicas, unha
casa de por si non é nada,  circunstancial a defensa dun patrimonio e do que este conleva ebastante mais, miremos cunha mirada mais ampla. E vaiamos sumando, porque protexer unha cousa non e obice para non facelo con outra.

Mentres tanto, pensemos por unha vez abertamente, unámonos na defensa do verdadeiramente importante que a nosa cidade, e non fagamos como sempre os nosos guetos, os nosos reinos de Taifas, intentando botar lixo sobre os outros. Porque o final o triste vai ser que se estamos divididos non saldrá ó final absolutamente nada, por perdernos ante a loita de prioridades. Deixémonos de parceliñas e por unha vez pensemos en conxunto, ainda que algunas das cousas non sexan prioritarias para nos.