Como perder o tempo na Agra do Orzán

Rubén Gasalla (*)

Perder o tempo

1 Facer cousas sen proveito cando hai outras máis importantes por facer.

2 Traballar en van, facendo cousas que non van dar resultado.

Non é doado desobedecer o mandato da produtividade. Seis anos nun traballo monótono fóronme abondos como para coleccionar afeccións e axustar contas culturais pendentes. Dende fai un par de anos é a UNED a que desfruta da maior parte do meu tempo de ocio, tendo que compartir un chisco coa natación e o baixo. De feito, e para facer un uso prudente dos semestres, o bus do traballo converteuse nunha biblioteca improvisada.

Hoxe decidín ter unha tarde improdutiva. Sen telo previsto baixei na parada anterior á habitual e botei a camiñar cara á miña querida Agra do Orzán. Cando nos confinaban intermitentemente foi este barrio postizo o que me acolleu, entrando nunha relación poliamorosa co meu Labañou. Cando todo pechaba e as cervexas se servían en vasos de café para levar, a praza das Conchiñas e a rúa Barcelona sostiveron moito do meu ocio, do meu estudo, das miñas amizades e dalgunha que outra cita. 

O conto é que, logo de moitos meses de optimización horaria acorde ao noso capitalismo tardío, hoxe decidín perder o tempo na Agra. Camiñei un anaco canda outra amiga, quen tempo atrás vivira aquí. A pesares do proselitismo que fixen amosándolle as bondades do barrio non fun quen de impedir a súa mudanza ao centro da cidade. Logo de falar un anaco despedímonos na praza do Comercio e eu collín a rúa que chega á parte traseira das Conchiñas. O vento frío era excesivo e nin o meu groso abrigo acochado tiña conta del, así que tiven que subir a cremalleira. Andaba neses equilibrios coa mochila, un libro e a cremalleira cando unha man me agarrou o brazo, o que me fixo describir unha curva de freado sobre aquela muller loira que me tocaba. Sen ser quen de interpretar a situación, a súa outra man poñíame xa na orella un móbil. Nun precario español pedíaseme a través del que lle sinalase un número da rúa Barcelona. “Es ucraniana”, rematou a interlocutora antes de colgar. Botei a camiñar facéndolle un aceno ante unha imposible comunicación verbal. Do que me dixo en ruso só lle entendín as grazas. Pregunteille o nome, díxomo e eu sorrinlle ante a miña imposibilidade de darlle a benvida. Cando lle demos a volta ao mercado das Conchiñas e nos metemos de cheo na rúa Barcelona o vento deixou de darnos na cara, véndose substituído polo Como baila Carmiña que saía do saxo que tocaba un home negro diante dunha froitería. A miña compañeira daquela breve viaxe sinalou efusivamente a froitería mentras me dicía de novo cousas en ruso, agradecéndome as indicacións. Eu quixen explicarlle que aquel non era o número que a miña interlocutora telefónica me indicara, mais a seguridade coa que se despediu e entrou na froitería e a marea de nenos e vellos que agora se cruzaban entre nós a distintas velocidades fíxome desistir do intento. Teríalle escoitado mal…

Botei a camiñar pola rúa Barcelona cara ao sitio onde máis me prestaba perder o tempo: o Café Hispano. A dicir verdade antes fun botarlle unha ollada aos libros de segunda man do Indio, entre os que sempre atopei xoias a prezos populares. A miña estratexia de non levar solto é o truco perfecto para evitar mercar, así que deixei de novo no estante un libriño moi xeitoso que me enchera o ollo. No Hispano ocupei a única mesa de mármore libre, que por riba tiña un dominio visual perfecto do bar en profundidade e da rúa a través do vidro. Unha parella duns oitenta anos ocupaba a mesa do lado. El lía a Voz con interese, ela miraba aburrida pola ventá. Logo de que a camareira tomase nota non puiden evitar sacar o manual que esta semana me acompaña, aproveitaría para avanzar unhas páxinas. Cando o pechei de novo na mesa do lado había outra parella, estes terían cincuenta anos. El miraba o móbil a través duns lentes suxeitos ao pescozo cun cordón, ela miraba pola ventá como o fixera a outra muller, mais sen o xesto aburrido. Estaba verdadeiramente interesada no que facían uns nenos na terraza, así que mantiña a vista neles mentres mollaba unha galletiña no café. No equipo de música seguía a soar o Uprising de Marley coma cando entrara, mais nese anaco pasaran xa varias cancións. Fun consciente de que a produtividade volvera gañarme, así que pechei o manual e gardeino na mochila. Botei un ollo ás outras mesas e, sabendo que non sairía airoso desta misión de perder o tempo, decidín tomar a saída negociada e poñerme a escribir sobre como perder o tempo na Agra do Orzán. 

Ao chegar a esta liña vexo que a parella do meu lado xa non está e a mesa loce recollida e limpa. Uns rapaces co pelo de cores ocupan o piso de arriba e un par de señoras falan ao fondo do bar sobre algo relacionado coa cocaína. Ningún deles estaba cando eu cheguei e fóra xa case é noite. Nos altofalantes leva un anaco a soar un disco dos Commodores. Manter a posición nesta mesa coa miña única consumición é a todas luces indecente. Mellor intento perder o tempo de camiño a Labañou.